TakMovie :: دانلود فیلم و سریال با لینک مستقیم

خطر لو رفتن اندک داستان. نمی دونم بگم فیلمی با چند کارگردان یا یک کارگردان بیمار و وسواسی در دقت به جزئیات!؟ همین ابتدا بگم که فیلم از نظر هنر ساخت و کارگردانی و دقت به جزئیات سطح بالا است و در چند سطح برای مخاطب عام تا با سواد جزئیات و لایه های پنهان دارد. ابتدا از داستان فیلم شروع میکنم که داستانی کلیشه ای یعنی پدر و دختری است ، به طور کلی داستان را دوست نداشتم چون ترویج و عادی سازی همجنس گرایی را دارد از طرفی در رسیدن به نقطه اوج فیلم و شکستن دل و ریزاندن اشک مخاطب موفق است هرچند که آن لحظه کوتاه است. کارگردان و نویسنده در جای جای فیلم داستان موبی دیک و ارتباط آن با فیلم را یادآور تماشاچی سطح عام می کند و از طرفی برای تماشاگر سطح بالا حضور توماس شما را یاد چه کسی و چه داستانی می اندازد؟ ژان والژان و بینوایان.موسیقی شاهکار است ، موزیسین آقای راب سیمونز نه تنها یک اثر هنری زیبا ساخته است بلکه کاملا موسیقی اش همراه و جفت و جور فیلم است، جدا از اینکه با یک قطعه موسیقی زیبا و شنیدنی طرف هستیم دقیقا آنجایی که مخاطب را باید عاشق کند یا متنفر کند اینکار را انجام میدهد، از طرفی کاملا به اندازه و بجا در فیلم حضور دارد بر خلاف فیلم مزخرف و چرت دون که اسکار موسیقی را برای آقای هانس زیمر داشت و از ب بسم الله تا نون پایان موسیقی در فیلم جریان داشت. خوشبختانه ارنجمنت خوبی روی موسیقی وجود دارد یعنی بلندی و کمی صدای موسیقی به هیچ عنوان توی ذوق نمیزند و آزار دهنده نمی شود، اما موسیقی یک ایراد بسیار کوچک برای من داشت، مانند توماس اندرسون که منتظر بوسه ترینیتی است تا تبدیل به نیو شود انگار این قطعه موسیقی زیبا این فیلم هم منتظر بوسه ترینیتی اش است تا تبدیل به آن قطعه شاهکار بی بدیل شود، موسیقی این فیلم استعداد ستاره بی همتا شدن در عالم موسیقی را دارد ولی انگار هیچ وقت ترینیتی اش جرات بروز عشقش را نداشته!. بازی برندون فریزر محشر است، و این یکی از ایرادات من به این فیلم است، بازی آقای فریزر انقدر عالی است که بازی سایر بازیگران در فیلم را تحت تاثیر خود قرار می دهد و بازی خوب سایر بازیگران به چشم نمی آید در واقع اختلاف سطح بازی که آقای فریزر ارائه می دهد کاملا توی ذوق می زند. نورپردازی مانند موسیقی خودش یک کارگردانی جدا برای خودش است، در ابتدا نورپردازی به شدت برایم مسخره بود تا جایی که می خواستم از دیدن ادامه فیلم منصرف شوم، ده ها لامپ زرد توی آپارتمان چارلی روشن است ولی خانه به شدت کم نور است اما وقتی خوب دقت کنید در هر پلان و هر سکانس نورپردازی در حال توصیف خیر و شر بودن شخصیت هاست، انقدر رعایت این نکته در تک تک پلان ها هست که اگر بخواهم همه را بنویسم خودش چندین صفحه می شود،اما چند نمونه: در تمام طول فیلم، نور روی صورت چارلی کمتر از سایر شخصیت هاست بجز مواقعی که الی بدجنسی و شیطنت می کند؛ نور آباژور از سمت چپ روی صورت چارلی می تابد بجز سکانسی که الی چارلی را وادار به بلند شدن می کند که خود الی کلا تاریک می شود و صورت چارلی اندکی روشن؛ در سکانسی که دن شخصیت پیک پیتزا برای اولین بار چارلی را می بیند نور روی صورت دن کمتر و تاریک تر از چارلی است که این موضوع من را یاد فیلم معرمه کرش یا تصادف می اندازد که در آنجا هم کارگردان خیلی خوب توانست قضاوت مردم در مورد شخصیت و خوب و بد بودن شخصیت ها از روی رفتار ظاهری شان را به چالش بکشد؛ در تمام طول روایت یک هفته ای فیلم نور بیرون همراه با آسمان ابری و بارانی است بجز روز آخر که در واقع چارلی با اعتراف به گناهانش رستگار میشود و نور بیرون هم کاملا آفتابی است و خورشید می درخشد، در واقع نورپرداز این فیلم خودش یک پا کارگردان و فیلسوف است. فیلمنامه و روند روایت آن گیرا و درگیر کننده است و در کل طول فیلم احساس خستگی به من دست نداد و توانست من را از ابتدا تا انتهای فیلم با خود بکشد و همراه کند و همانطور که گفتم برای تمام مخاطبین با هر سطحی نکات دارد که البته این فیلمنامه و روند روایتش همراه با موسیقی عالی و کشنده و نورپردازی عالی شده است برای نمونه تمامی کسانی که چارلی را بغل می کنند ( البته به جز سکانس پایانی ) او را از سمت راست و تاریکش بغل می کنند که نکته اش گرایش ما به سمت پلیدی ها و تاریکی هاست که البته چارلی هم به عنوان شخصیت منفی فیلم سمت راستش هنگامی که روی کاناپه است تاریک است، همچنین در فیلمنامه و روایتش از سیستم کاشت و برداشت استفاده شده است مثلا در یک سکانس الی به چارلی می گوید که من هیچی را فراموش نمی کنم و این بذر کاشته می شود تا در انتهای فیلم بهترین سکانس فیلم آن را برداشت کند که من از این سیستم کاشت و برداشت در فیلم های درام خوشم میاد و نشان دهنده گذاشتن وقت برای نوشتن فیلمنامه است و همچنین شخصیت سازی در فیلم را ارتقا می دهد و باعث می شود که تماشاگر بیشتر به شخصیت ها نزدیک شود و آنها را بهتر بشناسد و همین باعث گرفتن لحظات احساسی در فیلم می شود، اما ایراد داستان این است که در جاهایی که شخصیت ها درباره خدا و منطق بودن و یا نبودنش با هم بحث می کنند خیلی سطحش پایین می آید منظورم سطح بحث خیلی پایین است بخصوص که چارلی خیلی کتاب خوان است لذا این دلایل برای بحث با توماس خیلی آبکی بود!.دکور و طراحی صحنه عالی است و کاملا روایتگر وضعیت چارلی و خانه اش است برای مثال چارلی به پرندگان غذا می دهد و به آنها محبت میکند که اگر دقت کنید در همه جای دیوارهای آپارتمان تابلوهای پرندگان است!، مهمترین نکته اینکه من در هیچ جای این دکور شلوغ و بسته و برداشت های تند و برشی فیلمبردار، اشکال عدم رعایت توالی پلان را ندیدم. از گریم و دقت در جزییاتی مثل عرق ریختن و اینها هم چیزی نمیگم که خودتان بروید و درجه یک بودنش را ببینید. صدابرداری خیلی خوب بود و صدا و کیفیت صدابرداری چه در آپارتمان و چه در بیرون را خیلی دوست داشتم ، صدای باران که از بیرون می آید یا صدا وزش باد بین موهای توماس در سکانس بحث کردن با لیز، بطور کلی صدابرداری خیلی خوب بود و تک تک صداهای محیط قابل شنیدن بود حتی در زمان پخش موسیقی.فیلمبرداری و قاب بندی سکانس ها خیلی چیز خاصی نداشت و معمولی بود و نکته منفی آن برای من اندازه قاب فیلمبرداری بود که من خوشم نیامد. فیلم اندکی از مشکل دیالوگ گویی که اکثر فیلم های امروزی با آن درگیر هستند رنج میبرد البته این مشکل یکم ایراد بنی اسرائیلی است آنهم با وجود فیلم های امروزی که به شکل بغرنجی از آن رنج می برند، آخرین فیلمی که این مشکل را نداشت و من آن را دیدم فیلم پست بود، برای درک بهتر سکانس مچ گیری رابرت دنیرو از اشلی جود در متل در فیلم مخمصه را به یاد بیاورید که رابرت دنیرو یک تپق می زند بعد اینجا مقایسه کنید که شخصیت ها اینجور بدون ایراد و انگلیسی سلیس صحبت می کنند. اما چند سوتی که به چشم من آمد، جای زخم اصلاح روی صورت چارلی در سکانس های بعدی فراموش شد ، در سکانس دوش گرفتن چارلی ، وضعیت چارلی و نوع ایستادنش درست نیست و برعکس تمامی سکانس های ایستادن چارلی که با زور و به سختی است در این سکانس چارلی خیلی راحت زیر دوش ایستاده که اینم سوتی بزرگی بود، سوتی منطقی اینکه پول برق این همه لامپی که توی آپارتمان روشن است را کی می دهد؟. در انتها من از دیدن این فیلم لذت بردم و فیلم درام خوش ساخت و احساسی است ولی دلم برای دیدن چند باره اش تنگ نمی شود و به نظرم در سطح سه بیلبورد بیرون میسوری یا منچستر کنار دریا نبود.فیلم یک پلان جنسی دارد که در نتیجه فیلم برای افراد زیر هجده سال و تماشای خانوادگی مناسب نیست. به خاطر همجنسگرایی، بازیگر چشم بادامی بیخودکی فقط برای فروش در بازار آسیای شرقی و چند سوتی که ذکر کردم ،نمره من به این فیلم 7.5 است.

1 روز و 15 ساعت از ارسال این نظر گذشته است